ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္း
သခၤ်ဳိင္းေျမမို႔မို႔ေလးမွာ
နင့္ဇတ္ေၾကာင္းတစ္ခုလံုးေျမခ်တဲ့ေနက
မုဆိုးဖိုတစ္ေယာက္နဲ႔သူ႔ အရန္တပ္သားေတြ
ဟီးခ်လို႔ငိုၾကတယ္။
လက္တစ္ဖက္ျပတ္ကာစလူလိုပါပဲ
နင္မရွိလည္း နင္ရိွတယ္
နင္မထိလည္း နင္ထိတယ္
ဖမ္းဆုပ္လို႔မရတဲ့လြမ္းေမာမႈေတြနဲ႔
ငါ့အလြမ္းေတြ ရိုးတံရွည္ခဲ့။
ေန႔သစ္ဟာ ဘယ္ေတာ့လင္းပြင့္လာမွာလဲလို႔
နင္နဲ႔ငါျပိဳင္တူတြက္ခဲ့တဲ့ ဂဏန္းပုစာၦမွာ
အၾကြင္းေတြမ်ားစြာကုိ နင္ထားရစ္ေတာ့
သူတို႔ေတြေသာက္သံုးဖို႔ ငါ့လက္ညိွဳးကႏို႔မထြက္တာ
ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေခါက္ေခါက္ တံခါးရြက္ေတြပြင့္မလာတာနဲ႔ပဲ
ဒုကၡနဲ႔လက္ဆက္ၿပီးသား ျဖစ္မတဲ့လား။
မိုးခါးေတြမြန္ေနေအာင္ရြာလည္း
ငါ့ရင္ထဲမွာ နင္ဟာနင္ပဲ
သူတို႔ေတြရဲ႕ႏွလံုးသားကုိလည္း ထိုးကန္းမပစ္ရက္ဘူး
အခုလည္းဘာရယ္မဟုတ္ဘူး
ေကာင္းကင္ကုိေမာ့ၾကည့္မိတိုင္း
နင့္ကိုလြမ္းတယ္ ။ ။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment